No to, że niektórzy ludzie noszą koszulki zespołów tylko dlatego, że im się np. podoba taka buźka, a nie dlatego, że słuchają danego zespołu Dosyć próżne, jak dla mnie.

To nie jest przykład adekwatny do sytuacji Koszulka adidasa a koszulka z jakimś zespołem to jednak co innego. (chociaż wiadomo, że ciągle koszulka)
A może jakiś otyły chce zostać sportowcem xD

A może właściciel koszulki z buźką chce kiedyś słuchać Nirvany?

Próżne, ale trzeba sprawę rozpatrzyć z każdej strony... niestety... Mnie też to strasznie denerwuje, jak ktoś mówi:
- Oooo! Ale zaj*****y zespół z tego SOAD'u!!!
- A kto tam śpiewa?
- ...

/Edit: Ja nie mówię żeby znać całą historię zespołu - bo to czasami nie do zrobienia (chociaż jak ja na przykład bardzo lubię Metę, to przeczytałem biografię i wszystkie książki, artykuły, z przyjemnością oglądam jakieś archiwalne koncerty etc. etc.), szczególnie jak się ma całą gamę tych bardziej i mniej ulubionych bandów. Ale jak się o czymś mówi i się czymś zachwyca, to trzeba chociaż wiedzieć czym.

To jest tak jak, na przykład, z (pierwsze co mi przychodzi do głowy) papierosami. Jeden, chociaż nigdy nie spróbował powie, że to jest w ogóle świetna sprawa, szpan itd, a ten co spróbował raz odpowie mu, że to w ogóle syf i z kijem nie podchodzić...

http://www.facebook.com/photo.php?fbid= … amp;ref=nf

akurat mała dyskusja na temat koszulki

Adrian Kustosz dobrze gada wg mnie

Masz cholerną rację. Ale wiesz, moda lubi wracać, prawda? Z chęcią podałbym jakiś przykład ubrania, ale nic mi w tym momencie do głowy nie przychodzi Dlatego, skoro ludzie ileś lat temu słuchali rocka i podniecali się gitarami i długimi piórami, to w końcu to wróci. Może właśnie się zaczyna?
Ale z drugiej strony, czy to źle, że coraz więcej ludzi próbuje grać na gitarze i słuchać fajnej muzyki? Chyba dobrze, że powiedzą "no, zeppelini są fajni", niż zapytają "kto to?". Nawet jeżeli znają tylko sztandarowy utwór, to już plus, że przynajmniej znają.

A co do koszulek. Ja sam nie zwracam uwagi na nadruki na moich koszulkach. Nie zwykłem się ubierać w firmowych sklepach, gdzie mam nieograniczony wybór nadruków. Co mam pod ręką, to zakładam i jakoś nie przejmuję się, że reklamuję avon, adidasa czy zeppelinów.

Bez przesady z tą przymusową znajomością rocka wzdłuż i wszerz i na wylot. Jakim niby cudem szesnastoletni ludzie mieliby wiedzieć o tych starych zespołach tyle, co wiedzą ojcowie, którzy się na takiej muzyce wychowywali? Sam jestem ograniczony, nie znam wszystkich zespołów z lat osiemdziesiątych, nie słyszałem (jeszcze ) wszystkich płyt Slayera czy Deep Purple, nie znam historii Helloween, ale nie nie mam wyrzutów sumienia, kiedy mówię, że bardzo ich lubię. Co nie zmienia faktu, że śmiesznie wygląda, kiedy kolega zakochany w rapie wstawia nagle opis na gg "Metallica - Enter Sandman".

Co ty masz do st. angera?! Mnie się album sam w sobie bardzo podoba, nie wiem, dlaczego ludzie psy na nim wieszają.

Mnie najbardziej bawi gdy ktoś mówi:

- Ale Slash jest genialny! Kocham go! <3
- A znasz Saul'a Hudson'a?
- Kto?...

xD (Dla niewiedzących, Slash to Saul Hudson ;d)

Ale to były kompozycje Reeda i to jego wokal wpłynął na ostateczny "wygląd" krążka. Nie da się ukryć ze niektóre riffy rzeczywiście były dobre, zagrane przez chłopaków z Metalliki miały moc, ale specyfiki tego wokalu osobiście znieść nie mogę.

A co do st. angera jeszcze raz... No ja osobiście lubię, że Motorhead i Slayer grają prawie to samo na sporej części swoich płyt i nic by mi się nie stało gdyby Metallika w przeszłości wydała jeszcze jedno Kill'em all. Niech sobie z brzmieniem eksperymentują, ale nie muszą tego wypuszczać w świat No ale to ich sprawa, nam pozostaje tylko oceniać efekt.

Lulu nie śpiewa... on melorecytuje... Było też i Metallicowych riffów na płycie ale Lou popsuł... a później nawet nie chciał się pokazać publicznie z powodu krytyki...

St. Anger jest jednym IMO z najbardziej uczuciowych albumów obok "...and justuce for all"  - tyle w temacie. Oni tam przecież wylali wszystkie pomyje z zespołu. Obejrzycie sobie film "St. Anger".

Może i wylali pomyje, ale kogo to tak naprawdę obchodzi? Słuchasz płyty i zachodzisz w głowę, co pchnęło autorów do nagrania i co czuli w studio? Muzykę się odbiera bardziej osobiście, melodia i tekst mają na ciebie wpływać.

A to nie był Some Kind of Monster, o którym Klaudija wspomniała?