Mój kumpel zaczynał na defilu, chyba po niecałym miesiącu przesiadł się na w miarę dobrego akustyka(choć to dalej no-name). Na tym defilu akordy wychodziły kiepsko, ale po zmianie gitary opanował je błyskawicznie, no i po miesiącu grania podstawowe chwyty bez problemu grał(mi to zajęło chyba ze 4 miesiące). Wg mnie dobrze że zaczynał od gorszej gitary, na pewno wyćwiczył sobie siłę w palcach.

Ja sądzę, że jest pewne minimum, które gitara dla początkującego powinna spełniać. Nie słyszy on za specjalnie różnic w brzmieniu poza głośnością, ale gitara źle zbudowana lub zupełnie nie strojąca może zniechęcić (bolące palce, struny za wysoko, brzęczenie) i ryć słuch (jeżeli zupełnie nie stroi).
Czyli dla początkującego taniego klasyka czy akustyka [choć osobiście jestem za klasykiem], ale takiego, żeby nie odrzucał uczącego się.
Dopiero w kolejnych fazach muzycznego rozwoju docenia się lepsze gitary. Kupić sobie na początek gitarę lutniczą i nie wiedzieć co z nią zrobić technicznie, żeby wykorzystać jej klasę, to bezsens tak samo, jak uczenie się na przedwojennym shicie (ręce bolą - efekt żaden).

Ale co komu po "posiadaniu gitary" gdy kupi sobie totalne gówno i po kilku dniach totalnie mu się odechce grać? Chyba, że jest naprawdę wytrwały. Wiadomo, że początkujący najczęściej się kierują metodą "na żywioł" , ale zła gitara może wręcz uniemożliwiać rozwój umiejętności.

I tak i nie.
Sam zaczynałem od polskiego klasyka (choć jak na polską gitarę nie był to najgorszy instrument). Ponieważ możliwości artykulacyjne tej gitary nie były zbyt wysokie, przez co musiałem się naprawdę starać, aby wydobyć ładny (i czysty) dźwięk. Dzięki temu moja technika jest bardzo dobra np. musiałem dobrze i mocno przyciskać struny, aby nie brzęczały - gdybym grał na bardzo dobrej gitarze, przy próbie zagrania na gorszej wychodziłyby pewne niedoskonałości techniczne.

Z drugiej zaś strony - gitara ewidentnie nie stroiła dobrze. Jako osoba o małym doświadczeniu nie wiedziałem, jak sobie z tym poradzić. Generalnie przez długi czas myślałem, że jestem głuchy jak pień, a to po prostu gitary się nie dało sensownie nastroić.

Oczywiście, wolałbym zaczynać od dobrego instrumentu, ale z drugiej strony i tak robiłem szybkie postępy, po prostu po przejściu na lepszą gitarę (i rozkminieniu jej) dźwięk stał się kilka razy lepszy, co w rezultacie sprawiło, że był lepszy niż u osób grających od początku na dobrej gitarze. Faktem jest jednak, że zmieniłem gitarę po roku, myślę, że czekanie dłużej mogłoby być błędem i dać wręcz odwrotny skutek (gitara byłaby za słaba w stosunku do umiejętności). Tylko z tym strojeniem była straszna lipa.

Jestem (nie)szczęśliwym posiadaczem blisko dwudziestoletniego defila. Uczę się intensywnie od jakichś czterech miesięcy, uczęszczając przy okazji na cotygodniowe lekcje. Dopóki na lekcje ni chodziłem, myślałem, że po prostu jestem cholernie głuchy, bo nie potrafiłem porządnie nastroić swojego defila. Okazało się oczywiście, że to wina gitary - o ile dźwięk na piątym progu jest odpowiedni, pusta struna jest o wiele za nisko. Podobnie było z akordami - myślałem, że moje ręce są trochę nie ten tego, bo często tłumiłem puste struny i nie dociskałem strun. Oczywiście na normalnej gitarze tego problemu nie ma - wystarczy, że lekko dotknę strun, a one już ładnie leżą na progach i nie brzęczą. O ile na mojej gitarze mordęgą jest robienie młotków na pustej strunie powyżej drugiego progu (po prostu za wysoka akcja strun), na innych gitarach nie ma żadnej różnicy, czy robię na dwunastym, czy na pierwszym.
W związku z tym mam do Was pytanie: Czy pół roku to maksymalny okres przydatności dwudziestoletniego defila? Niekoniecznie mnie stać, żeby w tym momencie wybulić pięć stów na porządnego akustyka (np. T. Burtona Greengo, którego bardzo chciałbym mieć) i nie wiem, czy jest sens kupić gitarę za dwieście złotych. Myślicie, że mogę dalej uczyć się na tym defilu, czy kupić chociażby no-name'a za 200? Przerażają mnie tutaj szczególnie zrypane progi i wysoka akcja strun (mimo spiłowania podstrunnika).

Ale wiesz, za dwie stówy nawet używana nie będzie będzie dość dobra, nie uważasz? Postaram się poszukać jakichś okazji, ale raczej sceptycznie do tego podchodzę.
I czekam na dalsze wypowiedzi, cobym się mógł podeprzeć opiniami kilku osób

Mifal, na Twoje pytanie mam odpowiedź w formie innego pytania: po co kupować gitarę, skoro się nie chce kupić od razu czegoś fajnego, co dałoby Ci satysfakcję? Jeżeli masz zamiar wydać zaledwie 200 złotych na gitarę, lepiej odłóż te pieniądze do świnki-skarbonki, niech czekają na lepsze czasy... Nie kupuj używanej gitary, która może mieć sprytnie ukryte defekty tudzież wyniki eksploatacji, poczekaj i kup naprawdę dobrej klasy instrument, którego będziesz pierwszym właścicielem. Popatrz na Fendera w szczególności, kosmicznej ceny nie ma, a jest bardzo dobry. Albo Gibson. T. Burton - też jak najbardziej. Jeśli już koniecznie chcesz coś tańszego, to może Squier, albo Epiphone? Ale gitara za 200... No way.

Skąd Ty wytrzasnąłeś działającą gitarę za 2 stówy? o.0

Zazdrość mode on.  Ja kupiłem za 400 i co chwilę muszę coś z nią robić

A co do tematu... Ja jestem za tym, żeby uczyć się na "gorszym" sprzęcie. Ktoś ma się zniechęcić przez gorszy sprzęt? To znaczy że nie jest do tego "stworzony", jego problem. Jak ktoś stawia pierwsze kroki na 15 letnim defilu z akcją 3cm i zaoszczędzi w końcu sobie pieniądze na przeciętnego akustyka za 400-500zł to od razu poczuje różnice i będzie mu lepiej szła nauka.

Może to jest jakieś rozwiązanie - gorsza gitara na początek. Choć sama nikomu bym tego nie doradzała, może dlatego, że zaczynałam na przyzwoitym sprzęcie, z którym nie miałam żadnych problemów.

Kilka-kilkanaście miesięcy tak, ale dam sobie rękę uciąć, że spora większość ludzi uczących się grać na gitarze nie mając wcześniej styczności z instrumentami przez pierwsze 2-3 miesiące nie będzie zauważała nawet słabej jakości takiego defila.

Ja tam przez 3 miesiące uczyłem się grać na klasyku którego nie dało się nastroić, a płyta wierzchnia jest 1.5cm za nisko (troszkę jej się opadło ), przydepnąłem i połamałem gryf, skleił mi ją stolarz (sic!), podczas klejenia zjechała trochę podstrunnica i jeszcze bardziej nie stroi  na progach. Ale mimo wszystko dobrze wspominam ten czas nauki

Witam.
Od kilku tygodni kontynuuję naukę gry na gitarze. Kilka lat temu w związku z brakiem postępów rzuciłem gitarą w kąt i tak zapomniana wisiała na strychu aż do kwietnia tego roku.
Jest to 31-letnia ruska hybryda (3/4, gryf szeroki jak w klasykach, nylonowe struny, klucze metalowe). W serwisie wyregulowano gryf (który lekko wisi jakby nad pudłem), wzmocniono mostek oraz wyszlifowano progi. Gra nieźle (ku zaskoczeniu pana z serwisu).
Jednak ciężko mi się gra - wyczytałem, ze na sam początek najlepsze są struny nylonowe ze względów bezpieczeństwa (nie tną palców jak metalowe). Pomimo dobrych akcji na pierwszych progach gra mi się trudno - trzeba naprawdę mocno docisnąć struny, zeby zagrała akord prawidłowo. Szczególnie przeszkadza podczas zmian akordów. Dodatkowo opuszek jakby łapie strunę i przy odrywaniu go od progu wydaje dodatkowy dźwięk (szczególnie drażni mnie przy przejściu z A4 na G ). Trzymam strunę G na drugim progu palcem drugim i przenoszę ją na basową E -> w międzyczasie słychać pustą G :[[

Teraz tak. Gitara jest całkiem niezła, ale wydaje mi się, że nie nauczę się na niej tak szybko, jakbym chciał. Kiedyś przy ogniskach grywałem na akustyku kilka akordów i nie miałem chyba takich problemów z przejściami (fakt, miałem wtedy może 20-21 lat więc łatwiej było mi to pewnie opanować). Więc moje pytanie brzmi: czy warto od razu zainwestować w dobrego akustyka, czy to kwestia indywidualna?
Pozdrawiam

No i właśnie nie jest to taka prosta sprawa. Rozszerzyłbyś swoją wypowiedź? Nie wiem czy wystarczy inwestycja w jakąś używaną akustyczną w dobrym stanie czy od razu w nową Gibsona TBurtona ?? Co złego może mnie jeszcze spotkać podczas nauki na takiej starej, ruskiej hybrydzie? Korzytam z Twojego kursu i do tej pory krok po kroku idzie mi całkiem nieźle, bo jak wspomniałem - gitarrrra grrrra. Wolałbym jednak, by szło mi wygodniej - co równa się - szybciej.

EDIT

Dodam tylko, że gitara stroi całkiem nieźle - korzystam z kamertonu i stroika internetowego. Mam też potwierdzone przez lokalnego muzyka, że struny nastrojone są idealnie Problem tkwi tylko w tym, że na takim szerokim gryfie trudno mi np zagrać C, bo pomimo długich palców nie mogę chwycić trzeciego progu (chwytam, ale z duuuuuużym wysiłkiem).

Prawda jest taka, że chwyty barowe faktycznie nie wychodzą mi w ogóle - pytanie tylko, czy to wina braku jakichkolwiek umiejętności i odniesień w graniu barów, czy po prostu kwestia techniczna sprzętu(?), który trzymam. W zasadzie opanowałem już progresję kilku akordów i nawet wychodzi mi to całkiem płynnie (ale też dochodzi do tego bicie, które nie zawsze potrafię dopasować i nie zawsze uderzę strunę wystarczająco mocno etc.). Dlatego o chwytach barowych w ogóle nie myślę na chwilę obecną. Stwierdziłem, że najpierw opanuję podstawowe akordy.
Do tego dochodzi kwestia samego dźwięku. Pomimo, że wszystko jest ok - strojenie, łapię gdzie który dźwięk występuje - to jednak nie oszukujmy się - różnica w grze na nylonowych strunach jest kolosalna. Chciałbym zagrać kilka utworów, ale wszystkie pomagacze internetowe dotyczą głównie gitar z metalowymi strunami. Zastanawiam się po prostu co robić - jeśli faktycznie większy wysiłek odbije się pozytywnie w momencie przejścia na metalowe struny to faktycznie wolałbym opanować większość akordów mimo wszytsko na swojej ruskiej gadzinie i ewentualnie dalej rozwijać się już mając opanowane chwyty.
Pozdrawiam.

Zawsze warto zainwestować, nawet jeżeli Ci się później znudzi, możesz ją łatwiej sprzedać Poza tym, na lepszej gitarze - tj. lepiej wykończonej, dokładniej zrobionej, na pewno strojącej lepiej uczyć się grać, bo nie denerwujesz się, że coś Ci nie wychodzi przez wady konstrukcyjne