zdecydowanie Miyavi, myślę, że urodził się z gitarą w dłoniach a tak ogólnie to jestem zwolenniczką fingerstyle i zauroczył mnie Sungha Jung, magiczny chłopak.

szczególnie w intro do "selfish love" ))

Ja podziwiam Tone'ego Bourge'a z zespołu Budgie. Jest wg mnie bardzo niedocenionym gitarzystą.   , a na pewno bardzo mało znanym - zresztą jak cały zespół w którym grał. Tworzył wspaniałe riffy     
i  solówki.

Ja tam uwielbiam Kerry'ego Kinga, Jeffa Hannemana, Kirka Hammetta, Gary'ego Holta i Maxa Cavalerę

Nie mam ulubionego gitarzysty, ale mam ulubione zespoły ,z których podziwiam gitarzystów, więc:
- Angus Young z AC/DC, to co On robi na scenie to magia, prawdziwa magia, ma tyle lat na karku, a biega szybciej niż Nasza Reprezentacja, uwielbiam Go także za świetne, zapadające w pamięć riffy i genialne solówki,
- Malcom Young z AC/DC, uzupełnia się z bratem, Angus to wybuchający wulkan, a On oaza spokoju, ale to co Oni potrafią razem stworzyć... mniam!
- Izzy Stradlin z Guns N' Roses, głównie za teksty piosenek, ale utwory ,do których stworzył muzykę to też miód, malina i orzeszki ,
- Slash, właściwie Saul Hudson z Guns N' Roses, solówki, riffy, solówki i riffy oraz solówki i riffy emanujące geniuszem! Kocham Go też za ten świetny, pozytywny feeling na scenie i charakterystyczny wygląd,
- Jimmy Page z Led Zeppelin, wystarczy ,że zna się Stairway to Heaven, Whole Lotta Love oraz Achilles Last Stand i to wystarczy aby ubóstwiać tego gitarzystę!,
- The Beatles ,czyli George Harrison, Paul McCartney i John Lennon, zachwycam się Nimi głównie za wpadające w ucho riffy i piosenki ,które od razu porywają do tańca,
- Keith Richards z The Rolling Stones, jeśli nie wiesz czemu tu jest to posłuchaj She Said Yeah, Mercy Mercy, Hitch Hike, Good Times oraz Satisfaction, już wiesz, nieprawdaż?

btw. kolejność przypadkowa.

Myślę, że najbardziej Jimmy'ego Page i Jimiego Hendrixa. Są to moi bogowie gitary. Jak widzę, co oni wyczyniali i te ich piękne popisy... Uwielbiam też Eddiego Van Halena - mistrza tappingu. Podziwiam też Davida Gilmoura. Ubóstwiam styl jego gry. Uważam, że miał bardzo ciekawy styl gry. Potrafił grać z feelingiem. Niektóre jego solo przyprawiają mnie o dreszcze...

Jan Borysewicz -  dla mnie najlepszy gitarzysta.

Więc:
a) Slash - no grał wspaniałe, wirtuozerskie solówki. Izzy Stradlin robił wspaniały podkład pod popisy Saula. Wielki szacunek dla Gunsów.
b) Jimmy Page - jak dla mnie gitarzysta wszechczasów. Tak jak wspomniano Whole Lotta Lover, Dazed and Confused czy Hearbreaker to przykłady jego riffów, solówek. Gra tak, jakby urodził się z gitarą. Podziwiam cały Led Zeppelin.
c) śp. George Harrison - macie racje, jest niedoceniony. Ale The Beatles mają trochę utworów z kunsztem George'a. Np. Love you to, czy Here Comes the Sun. Poza tym Harrison tworzył bardzo romantyczne teksty jak np. Something. Grał w czasach, gdy solówki nie były zbyt długie ani "szaleńcze" (lata 60.), ale pamiętajmy że Helter Skelter to pierwsza metalowa piosenka
d) Marty Friedman - bardzo go podziwiam za karierę w Megadeth. Grał solówki mocne i ciężkie, a przez to paradoksalnie przyjemne dla ucha.

Tommy Emmanuel!

A tak z młodszych to Sungha Jung i Gabriella Quevedo.

Strasznie dużo elektryków na tym forum, wreszcie widzę kogoś piszącym o Sungha Jungu!

Fingerstylowcy- aktywizujmy się!

W tym roku miałem tę wspaniałą możliwość, że zobaczyłem 3 moich ulubionych gitarzystów na koncertach w Polsce. Specjalnie nie mówię, że najlepszych gitarzystów, bo to jest bardzo względne. Taki bonus na rok 2013 . No i postanowiłem się podzielić wrażeniami .

Oczywiście na początku był Mark Knopfler, o którym pisałem już w tym temacie. Nadal uważam, że jest niewiarygodnie charakterystycznym gitarzystą, który z wiekiem starzeje się jak wino . Wg. mnie gra bardzo oszczędnie, w tym sensie, że już nie bawią go solówki na 10 minut, tylko bardzo subtelne 2 albo 3 dźwięki akurat w takim miejscu utworu, w którym są najbardziej potrzebne. Jest także niesamowicie rytmicznym gitarzystą oraz bardzo zdolnym autorem tekstów piosenek. Ma też wspaniały zespół, z którym koncertuje już od paru ładnych lat (na czele z Guy'em Fletcherem z Dire Straits i Richardem Bennettem). Koncert w Łodzi był na prawdę bardzo zmysłowy.

Następnie był Eric Clapton. Koncert na 50lecie jego kariery. Ponownie Łódź. Pomimo swoich lat, Eric nadal jest jednym z najbardziej zasłużonych i najbardziej wpływowych gitarzystów. Potrafi zagrać wszystko i to naprawdę wszystko. Na koncercie pokazał parę różnych technik gry i jest chyba najbardziej uniwersalnym gitarzystą jakiego znam. Wydaję mi się, że jest bardziej ekspresyjny od Knopfler'a, ale to są tak na prawdę trochę odmienne style gry (Mark jest subtelny, trochę countrowaty lub celtycki , Eric to blues, z domieszką rocka). Jednak widać już trochę pewną rutynę u Erica. Nie mówię tu o samej grze, bo ta jest na najwyższym poziomie, ale bardziej o nastawieniu. Mógłby trochę pogadać z publicznością, a tak wyszedł, zrobił swoje i poszedł . Ale cóż, był, jest i będzie wielki po wsze czasy. Ma także bardzo imponujący zespół z wspaniałym Doyle'em Bramhallem II i Paul'em Carrackiem z Mike and the Mechanics.

Na koniec młodzieniec na tle pozostałych 2 panów. Joe Bonamassa. Obecnie mój no. 1 guitarist. Koncert w Warszawie. Sala Kongresowa. Wychodzi niepozorny pan w garniaku. Z nim jeszcze 3 panów, z których 2 wygląda jak zabójcy (klawiszowiec, Derek Sherinian i perkusista, Tal Bergman), a jeden jak mafioso (basista, Carmine Rojas). Sam Joe też do najpiękniejszych nie należy . Ale w 4 dają takiego czadu jak Clapton i Knopfler za młodu. Wg. mnie Bonamassa jest obecnie najjaśniejszą gwiazdą blues-rocka. Potrafi wykrzesać z bluesa więcej ikry, zabarwia go rockiem lub nawet hard rockiem i wychodzi z tego magia. Facet daje ponad 200 koncertów rocznie, jest tytanem pracy (co zapewne ma negatywny wpływ na jego zdrowie, bo koncert prawie by się nie odbył, gdyby nie polski doktor, który postawił go na nogi w 3 dni - przynajmniej tak mówił na koncercie). Jak będzie jeszcze raz w Polsce to nawet jestem skłonny dopłacić, żeby go zobaczyć. Ma niesamowitą energię na scenie i widać, że robi to co kocha. A to jest rzadkie w obecnym show-biznesie. Polecam też wydane w tym roku 4 koncert z Londynu. Obejrzyjcie - zrozumiecie w czym rzecz .

Poza tymi 3 panami bardzo też cenię sobie Garry'ego Moore'a. I to zarówno za początkowe, bardzo rockowe/hard rockowe albumy jak i za późniejsze bardziej bluesowe. Żałuję, że nie udało mi się go zobaczyć live, ale cóż. Taka kolej rzeczy.